Afgelopen zondag was het zover.. TimeMaud Trio was geboekt om te spelen in de gevangenis in Veenhuizen, de mannengevangenis waar zware criminelen hun straf uitzitten. Ik was van tevoren best wel nerveus om als enige vrouw tussen al die mannen te staan zingen maar het feit dat er voldoende bewaking aanwezig zou zijn en de gedachte ” het zijn ook maar mensen” stelde me gerust.
Na het gevangeniseten (gehaktbal met aardappels en wortel), de opbouw en soundcheck was het zover en druppelden de mannen een voor een binnen. Ze zagen er eigenlijk heel normaal uit?! Ik was enigszins verbaasd over mijn eigen verbazing want natuurlijk heeft niemand “moordenaar” op zijn voorhoofd getatoeëerd! Ze schoven de stoelen nog wat dichter bij het podium en met een houding van “laat maar eens even zien meissie” gingen ze zitten. Wow, het zweet brak me uit!
Het eerste nummer Ain’t no sunshine van Bill Whisters: “Ain’t no sunshine when he’s gone and he’s always gone too long, anytime he goes away.” Confronterende tekst wanneer je jaren lang van je familie en vrienden gescheiden bent. Ik probeerde de stemming onder de mannen wat te peilen maar hun gezichten verraadden niet veel. Toen de volgende, Valerie van Amy Winehouse: “did you have to go to jail, put your house out up for sale, did you get a good lawyer?” Oh shit wat zing ik?? Paniek! Ik keek wat rond maar zag een aantal heren lekker meebewegen op de muziek, bij een ander tafeltje werd een potje gekaart en zag ik de voeten op het ritme van de muziek meebewegen en een andere man klapte enthousiast mee. Ik kon me enigszins ontspannen en dacht bij mezelf erger dan deze tekst wordt het niet. Nou.. dat had ik mis want toen kwam Tyrone met de fameuze lijn “Cause Miss Badu is always comin’ for real and you know the deal .. Nigga” Dat laatste slikte ik maar even in 😉
Een halfuur later was het pauze en gingen wij onder begeleiding van bewaking een luchtje scheppen op de binnenplaats. Een aantal heren kwam naar me toe om te vertellen dat ze zo genoten van de muziek en met name van de rustige nummers, er kwamen zelfs verzoekjes voor Mariah Carey!!
De 2e set raakte ik op dreef en de ene na de andere stomme opmerking verliet mijn mond. “Normaal gaan ze bij dit nummer bier halen”, “Die kleine man past wel in de base drum mee naar huis” en zo nog een paar zeer ongelukkige opmerkingen, maar de heren konden er smakelijk om lachen en bestelde nog maar een sinas.
Op een zeker moment besloot de drummer van de huisband een nummer mee te drummen en Bram stond graag zijn plekje even af. Hij koos Signed, Sealed, Delivered van Stevie Wonder en kon een verrassend potje drummen!! Heel de zaal moedigde hem aan en hij werd als een held onthaald.
Toen we All of Me van John Legende speelden gebeurde er iets magisch. Het publiek werd doodstil en zat heel geconcentreerd te luisteren, ik sloot mijn ogen en kon echt genieten van de manier waarop de muziek versterkt werd door de galm in de zaal, elk woord elke zin kreeg een andere betekenis, er ging zo’n rust vanuit, het was een prachtig moment dat ik nooit meer zal vergeten.
Na het optreden mochten we van een van de mannen wel even zijn cel van binnen bekijken. Waar we ons eerder verbaasden over de ruimte en de vrijheid die deze mannen binnen 4 muren hadden schrokken we ons nu kapot van de omvang van de cel. Een stapelbad in een ruimte van hooguit 3,5 m2 waar het toilet bij in zit. Binnen begon het me letterlijk te duizelen en ik wilde zo snel mogelijk weer naar buiten. Deze mannen zitten gevangen in een ruimte van 3,5m2 vanaf een uurtje of 16 tot een uurtje of 7 in de ochtend! Je denkt dat de beelden die je in films ziet misschien wat overdreven zijn en de cellen in realiteit groter maar het tegenovergestelde is waar.
Je bent opgelucht als je de poorten van de cel uitrijdt en je zicht weer meer dan 50 meter is. Thuis aangekomen waren we helemaal kapot. Alle indrukken, emoties, het continue op je hoede zijn voor eventueel gevaar, de gesprekken met de mannen en de bewaking hebben een diepe indruk achter gelaten. En terwijl wij ons leven leiden zitten die mannen 24/7 opgesloten. Als buitenstaander is je eerste reactie waarschijnlijk ” wat hebben deze heren het goed, ze hebben een tv, sportvelden, vermaak, goed te eten etc etc ” maar bedenk dan dat je daar jaren van je leven door moet brengen en ooit ook weer de vrije wereld betreedt. Ik ben blij dat deze mannen het relatief “goed” hebben want ooit mogen ze weer een eigen leven opbouwen en wordt een van hen misschien wel je buurman.
Ik vind het heel bijzonder dat wij een middag met deze mannen hebben door mogen brengen en ik realiseer me meer dan ooit hoe belangrijk het is om respect voor elkaar te hebben. Ik heb heel veel waardering voor de gevangenisbewaarders die op een respectvolle, agressieloze manier met de gevangenen omgaan en zo een sfeer weten te creëren waar heel veel mogelijk is.